چه زندگی زنده‌ای داشتند مردمانی که چون به آسمان پرکشیدند، همرهانشان در حسرت نبودنشان غرق در تحیر می‌شوند؛ و اگر نبود اِنزال صبر و سکینه از جانب پروردگار حکیم، اِی بسا تمایلِ جانشان همراهیِ جانانشان بود به مقصد آسمان. 

و حسرت تنها سهم من از مرور مردمان نیک است... و افسوس که دانایانِ اسرار سعادت، خموشانند؛حکایتشان داستان گنگی را ماند که در خواب شفایش می‌دهند، ولی از خواب که بر می‌خیزد هیجانِ نطق، زبانش را بند می‌آورد. اگر چه ما نیز همچنان کران تا کران کر. 

نسأل الله منازل الشهداء و مصاحبةالابرار

 نوشته شد به یاد فردی شخیص، خلاصه‌یِ رزومه‌اش، انسان.  تا شاید حکیمانِ خاموش لبی واکنند برای از او گفتن و عطر وجودش را تراویدن به درون شامه‌های بی‌احساس این روزها.

شب نوشت 

https://eitaa.com/shabnevesht