به هنگام حرکت در خیابان و کوچه ها و گذار در دنیای مجازی و یا در موقع دیدن توضیحات کتاب ها و مقالات و نرم افزارها به عبارت هایی نظیر:

پارک خودرو شرعا جایز نیست؛

استفاده از مطالب این وبلاگ بدون ذکر مأخذ شرعاً جایز نیست؛

تکثیر محتوای این DVD شرعاً جایز نیست؛ و نمونه های بسیاری از این دست.

سؤال اینجاست آیا از نظر شرع مقدس ما جایزیم هر آنچه را که به مذاقمان خوش نمی آید و مورد پسند و رضایتمان نیست به صورت حرام شرعی جلوه دهیم!؟ در این گونه مواقع چاره چیست؟

ابتدا توضیحی در مورد حرام شرعی:

معنای خیلی ساده این مفهوم این است که از نظر دین مقدس یا همان شرع این کار تو خلاف و مستوجب کیفر و عقوبت است. پرسش اینجاست که ما از کجا می دانیم ارتکاب این عمل موجب رضایت شارع نیست. مثلا کسی برای چند لحظه در جلوی درب منزلی توقف می کند ولو این که بر درب آن نوشته باشند توقف شرعاً جایز نیست. پس حکم کوچه چه می شود کوچه که برای همه است.

واقعیت این است که در پاره ای از موارد به خطا می رویم مثلا پارک در مقابل درب پارکینگ مادام که مانع ورود و خروج خودروی صاحب منزل نشود برای چند لحظه اشکال شرعی دارد. بنابراین در چنین شرایطی ما رجوع به یک حکم کلی باید بکنیم و آن اینکه اضرار به غیر شرعا جایز نیست. این درست است.

مثالی دیگر: شما می خواهید ببینید سرعت کپی رایانه تان چقدر است. برای این منظور یک فایل را که از قضا توضیح داده اند که کپی اش شرعا جایز نیست دم دستتان است آیا کپی امتحانی آن هم حرام است؟ از کجا می گوییم و لذا بهتر است به جای این عبارات بنویسیم: همسایه محترم توقف شما در جلوی درب منزل ما موجبات عدم رضایت ما را فراهم می کند و بس! دیگر حکم را به شارع مقدس نسبت نداده ایم که حرام است و هکذا... خلاصه اینکه ما باید نسبت این قبیل موارد اهتمام ورزیم. و تمرین برخورد کاسبکارانه با مفاهیم شرع را رها کنیم.