باسم من اسمه دواء و ذکره شفاء و سلام علی قلب زینب الصبور نمی‌دانم تا کنون فرصتی، دست داده تا خاطرات کودکی‌ات را مرور کنی و آیا شده است با خواهرت همبازی شوی و هنوز تشنه نشده‌ای خنکای آب را احساس کنی و... چه احساسی پیدا می‌کنی وقتی همین خواهر را در بستر بیماری ببینی و لحظه‌های شش‌ماهگی دخترش را غمگنانه شاهد باشی بی آن که هیچ کس بتواند چاره‌‌ای کند. دوای درد دلم دعای نیمه شب شما دوستان است، ممکن است پزشکی امروز به درمانی برای «MS» دست نیافته باشد امّا معبود شما تواند که حوالتی دهد. در آینده‌ای نزدیک خواننده نوشته‌های مشمول نظر لطف دوستانم باشید. الان کلاسم دیر می‌شود. والسلام «سرباز صفر اینترنتی مولا»
